tüllerim

aklımın tülleri uçuşuyor bir bir...her bir bedene,her bir ruha çarpa çarpa,yer yön bilmeden,varolduğundan şüphekar,nasıl bi varolmanın dönemecinde olduğunu bilmeden,sadece bir nokta olmak zorundaymışçasına,varlığına bir kazık çakamamışcasına,her çarpma dardesiyle uçuşuyor...çöpten kurtulmuş bi poşet,yada sonbahar zamanına ait düşen bir sarı yaprak edasıyla...çarptığı her banka,taşa ,toprağa,insan ayağına sanki bir parçamı bırakarak ilerliyorum.istesemde istemesem de bir parçamı almayı başarıyorlar...parçalarım,tüllerim eksildikçe,karşılığında ağırlığı tonlardan büyük yüklerini bırakıyorlar...parçalarım azaldıkça,tüllerim kısaldıkça yüküm doğru orantılı artıyor bir bir...aklımın tüllerine n'oluyor bir bir?